Πιλάτος
(Μιλτιάδης Πασχαλίδης,
από το δίσκο Βυθισμένες Άγκυρες)
Νίπτει τας χείρας του ο Θεός και μια βροχή ξεπλένει
Τη σκόνη απ' τα αγάλματα
Και των παιδιών τα κλάματα
Μα εμένα μ' αρρωσταίνει
Πίσω απ' τα μαύρα μου γυαλιά όλα τα είδα
Όμως δεν έβγαλα μιλιά
Μόνο ζητούσα μια γωνιά
Στην καταιγίδα
Άχρηστα τα τραγούδια μου
Άχρηστα σαν πτυχία
Κι ας καμαρώνουν οι γονείς
Για την επιτυχία
Άχρηστα τα τραγούδια μου
Άχρηστα σαν και μένα
Βουβοί στο φόνο θεατές
Με μάτια τρομαγμένα
Μια ζωή αναβολή, ατέλειωτη θητεία
Απ' το πεδίο της βολής
Έρμαιο της υπερβολής
Του δρόμου η μαθητεία
Απ' το πεδίο της βολής
Έρμαιο της υπερβολής
Του δρόμου η μαθητεία
Ξέρω, η φλόγα καίει αλλού
Αλλού είναι το θαύμα
Εκεί που γλύφει ένα σκυλί
Το πιο νωπό του τραύμα
μεσημεριανή σκοπιά
οι φαντάροι λιώνουν (the infantry melting away)
Ο Καρακάλλας
Α ρε σκοπιά, τί σκέψεις δημιουργείς... Ώρες-ώρες, σε στιγμές απαλεψιάς, είναι και οι σκέψεις απάλευτες (κυρίως για κεινον που τις ακούει). Άλλες φορές, όμως, ρεμβάζεις, κοιτάς και κάνα σκιουράκι να σουλατσάρει (έτυχε τις προάλλες) και δε θες να σκέφτεσαι πια. Είναι φορές που θέλω να χυθώ σαν τα φαντάρια της φωτογραφίας, άλλες που θέλω να χαθώ από προσώπου γης μ' αυτά που τυχαίνει ν' ακούσω και μερικές φορές (ελάχιστες, τί να λέμε) που περνάει το 2ωρο σα νερό και ξεχνάς το πού βρίσκεσαι. Στο βασίλειο της βλακείας (μιας βλακείας που σου επιβάλλουν να ανέχεσαι και για πολλούς να συμμερίζεσαι,γιατί πάντα θα υπάρχουν και τέτοιοι). Ο κόσμος απέχει παρασάγγας απ' το να μπορεί να χαρακτηριστεί παραδεισένιος, αλλά ο τρόπος σκέψης είναι το ύστατο φρούριο του καθενός και, σε καταστάσεις που δεν ελέγχεις, καλό είναι να τον διαφυλάττεις ούτως ή άλλως, μια και κανείς δεν ξέρει τί κουσούρια θα του αφήσει η κάθε νέα προσαρμογή στις εκάστοτε συνθήκες. Ο στρατός είναι μεγάλο σχολείο, όχι επειδή επιδιώκει να σου δώσει ευκαιρίες υγειούς μάθησης (προς Θεού), αλλά επειδή σε βάζει στο τρυπάκι να κάνεις επιλογές που σε λίγο καιρό ούτως ή άλλως θα χρειαζόταν να κάνεις, καθώς και λόγω του γεγονότος οτι σε δοκιμάζει (ακόμη και υπό τις τωρινές συνθήκες, τις πολύ χαλαρότερες από των πατεράδων μας) σε θέματα χαρακτήρα, ενόσω μέσα σου καιροφυλακτούν σειρήνες που σε ωθούν να πάρεις την οδό των πολλών, αυτή που θα σε κάνει να νιώθεις αποδεκτός και, έστω κατά φαντασίαν, μεταξύ των ευνοημένων. Ζήτω ο ηλίθιος κομφορμισμός, λοιπόν, και κάτω η ατομική μας προσωπικότητα, που για ένα χρόνο είμαστε διατεθειμένοι να αποχωριστούμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτά, και καλή θητεία σε όλους τους στρατευμένους.