Κυριακή 30 Μαΐου 2010

Ο αλαφροίσκιωτος

άκουγε τα τραγούδια του δάσους
έκλαιγε τα δειληνά
που όλο και περισσότερο
απομάκραιναν εκείνην τη συνάντηση.
Τότε που την χαιρέτησε και τελευταία φορά
-το χέρι της θυμάται να νιώθει
μέσα στα δικά του.
Και σ' εκείνο το σημείο πηγαίνει συχνά, εκεί που
την χαιρέτησε τελευταία φορά.

Την βλέπει στην άκρη των ονείρων του
Ίσως να τον περιμένει στην όχθη της λίμνης.






(σχετικό, ίσως, τραγούδι από τους ρώσους Doroga Vodana):