Ο Αντώνιος Διογένης (4ος αι π.Χ) έγραψε μυθιστόρημα "Τα υπέρ Θούλης Άπιστα" για περιπλανήσεις στις Βόρειες Χώρες. Το έργο έχει χαθεί και διασώθηκε μόνο η περίληψή του, στη "Βιβλιοθήκη"του Πατριάρχη Φώτιου (9ος αι. μ.Χ.-΄αρα ως τότε το βιβλίο υπήρχε).
Το έργο διηγείται το ταξίδι του Δεινία ο οποίος "προς αναζήτηση της γνώσης" ξανοίγεται στις μυθώδεις χώρες, στα "όρια του μύθου και του απίστευτου".
Καθώς το διαβάζω από τον Φώτιο σημειώνω σκηνικά: "σκυθικός ωκεανός" "ο τάφος της Σειρήνας" "τον Παάπη τον τρισάθλιο που ζούσε με τον τύραννο" "επί Θούλην είναι πεπρωμένον ελθείν"
Γράφει δε και για την αρκτική χειμερινή νύχτα "πως είδε εκείνα που υποστηρίζουν και όσοι μελετούν την αστρονομική τέχνη, πως δηλαδή είναι δυνατόν σε εκείνουν που ζουν κάτω από την Άρκτο να διαρκεί η νύχτα και ένα μήνα ή λιγότερο και περισσότερο ακόμα-για ένα εξάμηνο ή και χρόνο. Και όχι μόνο τέτοια παράταση μπορεί να παίρνει η νύχτα, αλλά μπορεί το ίδιο να συμβαίνει και με την μέρα"
Αυτήν την ιστορία δε υποτείθεται ότι την ανακαλύπτουν γραμμένη σε "πλάκες από κυπαρίσσι" ο Ηφαιστίωνας με τον Παρμενίωνα και τον Μέγα Αλέξανδρο κατά την άλωση της Τύρου.
Όταν, δηλαδή, εκεί που το τραγούδι ήταν εξιστόρηση της Γ' Σταυροφορίας και διηγούταν σκηνές όπως αυτή με το σκοπό στα τείχη της Ιερουσαλήμ που διακρίνει τα λάβαρα των σταυροφόρων του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου και τρέχει να αναφέρει στο Σαλαδίνο,
στην ελληνική εκδοχή, που στην ουσία είναι αλλαγμένα λόγια πάνω στη μουσική του chris de burgh, ακούμε για "το άδειο σου σκαμπώ", "μου είπες πως έρθεις στις δέκα κι όμως πήγε τρεις", ανακατεύονται δε και κάποια "περιπολικά που κυνηγούν μια διαδήλωση".
Στην ουσία, δηλαδή, πέρα από το προφανές της υποβάθμισης του θέματος (το ανακυκλωτικής καθυστέρησης ρεφραίν "για μένα τραγουδώ" την καμαρώνει) ,ακούμε για μία ψευτοκυνηγημένη λαικάντζικη βροντοφωναγμένη ασημαντότητα. (περιμένει στο μπαρ μιλώντας στο σκαμπώ, βγαίνει έξω, κυνηγητό στις γειτονιές, τρέχουν οι φίλοι τρέχω κι εγώ για μένα τραγουδώ και... ξησ'τ'αρχίδια σου...)
για να γίνει "ελληνικό",καθώς το τραγούδι της loreena ήταν instrumental, δεν είχε δηλαδή στίχους.
Στην ελληνική εκδοχή, η οποία "κρατάει" την ίδια μουσική εισάγονται και κάτι αρρωστημένα λόγια που λένε για δυο αγόρια που πλανέψαν ένα κοριτσάκι και της έκλεψαν το "χρυσό κουρέλι" http://www.youtube.com/watch?v=a9dIWOYmtcQ
Σιχαμένες ιστορίες σιγοτραγουδούσαμε
Από μικροί
Το "Ήταν ένα μικρό καράβι" το θυμάστε?
Αυτό που ο "κλήρος πέφτει στο γενναίο" , ο οποίος εν συνεχεία καννιβαλίζεται από τους συντρόφους του για να επιζήσουν, καθώς λιμοκτονούσαν αφότου το "μικρό καράβι" είχε "μείνει αταξίδευτο" και του "σώθηκαν όλες οι τροφές".
"Παίξε Τζόκερ!" σε λέει ο κρατικός τζόγος "Αν σου κάτσει?" Δε θα σαι εσύ ο γενναίος! Θα είναι άλλος!
Άλλος θα κατασπαραχθεί από τους υπόλοιπους! Ρε τι βάζανε τα μικρά παιδιά να τραγουδάνε? (Μας βάζαν ίσως στο νόημα?)
Έχω κί άλλα παραδείγματα που κάτι δείχνουν, νομίζω.
Πιο πολύ όμως με ενοχλεί η επίφαση γλυκύτητας και ευαισθησίας.
[Αν είναι ν'ακούω για κάποιον που περιμένει στο μπαρ ως τις τρεις, τα έχει πει καλύτερα ο Γονίδης. Κι άμα είναι ν' ακούω για κοριτσάκια που της "κλέψαν το κουρέλι" δ υ ό (ούτε καν ένας) "μικροί αγγέλοι" και για καννιβαλισμούς σε αταξίδευτο, έστω και μικρό, καράβι, υπάρχει η η υποκουλτούρα του gore death metal, για όποιον ενδιαφέρεται].
(the cheap and retarded neogreek copy-paste of two great songs, of chris de burgh and loreena mc Kennit, respectively).
Αναρτώ αντίδοτα στη σιχαμάρα που μ'έπιασε τώρα που τα θυμήθηκα
Πολύ μακρυά σε μια χώρα ανάμεσα στο χρόνο και το χώρο όπου και τα βιβλία της ζωής και που μας γεννάει φόβο
Σ'εκείνο το πέτρινο κάστρο ο βασιλέας του βουνού περιφέρεται καταμόναχος Αλλά δεν είναι μόνο αυτός χαμένος στα έγκατα για πάντα κρυμμένος από τον ήλιο
Η παράνοια στοιχειώνει το ανάκτορο του βασιλέα του βουνού
Τα βαθιά σκούρα μάτια του εξακολουθούν να παρατηρούν το βασίλειό του και τα μυστήρια που χειμερεύουν ασφαλή μέσα στο ανάκτορό του Οι πέτρινοι πύργοι του αγκρέμιστοι στην αιωνιότητα θα μείνουν -φυλάττονται από τον βασιλέα- ...η παραφροσύνη και η ισχύς που αυτή επιφέρει
Η παράνοια στοιχειώνει το ανάκτορο του βασιλέα του βουνού
Έλα μαζί μου, ακολούθησέ με από κοντά καθώς η σκοτεινιά της νύχτας πλησιάζει Μη φοβάσαι Στην καταιγίδα βροντάει όταν ο βασιλέας του βουνού κάλεί όλα του τα τέκνα σπίτι
Under tortured skies from a land with no sun I will come for you From Seven points of Darkness beyond the mountains and the ruins I will come for you Across the Fields of Rage and Yearning with Power in my hand I will return, I will return Once we had beauty our Sun blazεd in passion We lived alive Far from the reaching of closed minded preaching We lived and died [...] Now like the sun, like the wind and the rain I'll return like a storm, I will rise once again 'cross the oceans of time I am called by your voice I'll return, I will return!!
.
εικόνες από τη Θεσσαλονίκη που με έρχονται
τώρα που 'μαι μακρυά
Θυμάμαι
την ησυχία και
τις τηλεοράσεις των γιαγιάδων που ακούγονται μέσα
από τα ανοιχτά παράθυρα
της Ευαγγελίστριας,
γυρόνια και μπυράκια στην τούμπα
στον απόηχο κυριακάτικης αγωνιστικής.
Στο ραδιόφωνο
μιρλιάρικες ηρακληδέικες εκπομπές
κάτι τυχαία απογέματα και τα σάββατα το πρωί.
Το ζωγραφισμένο
τοίχο στο τέρμα της ανηφόρας δίπλα στο ρέμα
των Σαράντα Εκκλησιών που γράφει Ἡρακλή μου το μεγαλείο σου τελειωμό δεν έχει"
και η ροτόντα με ποτισμένα τα τούβλα της
ύστερα από βροχή
για ρετσίνα στα πετροκέρασα
(Η πόλη από απέναντι, από τις προσχώσεις του Αξιού)
